آموزش مدیریت عمومی

تفاوت های بین مدیریت و ریاست چیست؟

معمولا در سازمانها و در محاورات روزمره واژه های مدیر و رئیس را مترادف به كار می برند و تفاوت بین مدیر و رییس قائل نیستند. مدیر یا رئیس را كسی می دانند كه دستور می دهد و دستور او لازم الاجرا است.

مدیر هدف مشخصی را تعیین می کند و با توجه به تمام محدودیت های سازمانش و شرایطی که در آن قرار دارد، اقدام به هدایت سازمان نموده و با روشهای جدید، خلاقیت های پایدار را تولید و خلق می نماید.

اما رییس به حفظ و نگهداری و نظم و ترتیب دادن به وضعیت موجود می پردازد. خلاقیت و آفرینشی در آن دیده نمی شود. رییس درجا می زند و تلاش می کند با توسل قوانین و مقررات، اجبار و تنبیه شرایط را همانگونه که هست حفظ نماید.

مدیران با شناخت وضعیت موجود و تحلیل مشکلات و در نظر گرفتن محدودیت‌ها سعی می کنند به‌طور خلاقانه اقدام به تصمیم‌گیری مناسبی نمایند تا منجر به بهبود وضعیت و ایجاد شرایطی مطلوب برای رسیدن به اهداف سازمان گردند.

رئیسان فقط در رأس امورند و همین‌که شرایط را آن‌طور که هست حفظ کنند، برایشان کافی است. دستور می‌دهند و امرونهی می‌کنند.

مدیران با سایرین مشورت می‌کنند تا بهترین راهکار را انتخاب کنند. مدیران از نحوه رفتار و ارائه نظرات سایرین بازخورد می‌گیرند و از آن در تحلیل وضعیت و حتی روش‌های مدیریت خود استفاده می‌کنند تا تصمیم درستی اتخاذ کنند.

اما رؤسا خود را صاحب قدرت می‌دانند و نیازی به تحلیل وضعیت نمی‌بینند و در صورت بروز رفتار اشتباه از سوی کارکنان، به تنبیه آن‌ها روی می‌آورند.

رؤسا از زور و قدرت خود استفاده می‌کنند و مدیران از توانایی و مهارت‌ها استفاده می‌کنند.

رؤسا معتقدند کارکنان باید خودشان کارها را یاد بگیرند و مشکلات را تشخیص داده و حل کنند، اما مدیران کارها را آموزش می‌دهند و در تشخیص مشکلات پیشگام‌اند و به کارکنان در تشخیص و حل مشکلات کمک می‌کنند.

رؤسا همیشه در زمان بروز مشکلات روش قهری و سرزنشی دارند؛ اما مدیران به بررسی موقعیت و تلاش برای ارائه راهکار می‌پردازند.

گاهی اتفاق می‌افتد که در سازمان‌ها مدیران تبدیل به رئیس می‌شوند و این درست نکته‌ای است که باید به آن بسیار توجه کرد. معمولا مدیرانی که از حمایت مدیران عالی‌رتبه برخوردارند و مدت‌زمان حضورشان در پست مدیریتی طولانی شده است، با این احتمال بیشتر مواجه‌اند.

در این میان مدیران قوی و ضعیف وجود دارند همچنین روسای قوی و ضعیف نیز وجود دارند. متاسفانه بسیار دیده می شود که مدیران تبدیل به رییس شده اند و جایگاه خود را فراموش کرده اند.

فرق مدیر و رئیس چیست؟

رییس امر و نهی کردن می کند ولی مدیران برعکس در تعامل با پرسنل خود و استفاده از نظرات آنها هستند.

رییس بازخوردها را دریافت و تنبیه می نماید اما مدیر بازخوردهای را دریافت و تحلیل می نماید.

رییس برای نگهداری وضع موجود از اهرم زور گاهی استفاده می کند ولی مدیر اهرمی به نام زور را نمی شناسد.

رییس جبهه می گیرد ولی مدیر مشاوره می دهد.

رییس وابسته به قدرت است اما مدیر وابسته به اعتماد کارکنان است.

رییس توقع احترام دارد اما مدیر احترام را بر می انگیزد.

رییس ترس ایجاد می کند اما مدیر حس اعتماد را اشاعه می دهد.

رییس دنبال خطاکار میگردد اما مدیر دنبال اشتباه می گردد.

تفاوت مدیریت و رهبری چیست؟

در مورد تفاوت رهبری و مدیریت بحث هایی زیادی مطرح می شود و خیلی ها به اشتباه تصور می کنند رهبری بر مدیریت الویت دارد. اگر به وظایف پنجگانه مدیریت دقت کنید می بینید که وظیفه چهارم مدیریت رهبری کردن است. اگر مدیری وظیفه چهارم یعنی رهبری را به خوبی انجام ندهد تبدیل به یک رییس می شود.

انواع مدیریت چیست؟

مدیر با انجام وظایف مشخصی همچون برنامه ریزی، سازماندهی، رهبری و کنترل، یک شرکت را اداره می کند، اما انواع مدیریت به لحاظ تنوع دیدگاه ها، تنوع نقش ها و کارکرد هایی که دارد به اشکال گوناگون تقسیم بندی می شود. متداول ترین انواع مدیریت به شرح زیر است:

مدیریت استراتژیک به مثابه یک نقشه راه با هدف رشد و حفظ مزیت رقابتی، به شکل گیری و اجرای راهبرد کلی و بلند مدت (۳ تا ۵ سال) سازمان می پردازد.

هدف هر کسب و کار ایجاد درآمد و به دست آوردن سود است. مدیریت فروش در میان انواع مدیریت، فرآیند به کارگماری، استخدام و تشکیل تیم، هماهنگی عملیات و اجرای تکنیک های فروش است که به یک کسب و کار این امکان را می دهد تا به اهداف خود برسد و حتی از آن پیشی بگیرد.

مدیریت بازاریابی یک فعالیت برنامه ریزی شده توام با زمان بندی، نظم و انضباط سازمانی است که با انجام تکنیک ها و روش ها امکان فروش محصول یا خدمت شرکت را فراهم می سازند.

مدیریت روابط عمومی از طریق برقراری ارتباط بین سازمان و مردم با اجرای برنامه های مشخص، تصویر عمومی مطلوبی را برای کارفرما یا مشتری خود ایجاد و به زبانزد شدن نام تجاری (برند) کمک می کند.

مدیریت تولید کالاها و خدمات در انواع مدیریت انجام عملیات در حوزه گسترده ای است که همه چیز را از مدیریت تولید گرفته تا مدیریت خرده فروشی توصیف می کند.

مدیریت زنجیره تأمین درمیان انواع مدیریت، مدیریت فرآیند انتقال محصول یا خدمات از تأمین کننده به مشتری است.

مدیریت تدارکات در تامین کالاها و خدمات نقش موثری دارد.

مدیریت فرآیندهای مالی / حسابداری یکی از مهم ترین انواع مدیریت است.

مدیریت منابع انسانی مسئول جذب، استخدام، آموزش، جبران خدمت، پاداش و مدیریت عملکرد کارمندان است. منابع انسانی در انواع مدیریت نقش اساسی در شکل گیری و نظارت بر فرهنگ سازمان دارد.

مدیریت تیم ها و فرآیندهای فناوری اطلاعات.

مدیریت تحقیق و توسعه فرآیندهای تحقیق و توسعه برای تحقیقات و ارتقای محصولات یا خدمات یا طراحی محصولات یا خدمات جدید را تبیین می­ کند.

مدیریت امور مهندسی در تولید، ساخت و یا تعمیر و نگهداری به عنوان یکی از انواع مدیریت اهمیت دارد.

مدیریت برنامه، برنامه ریزی برای دستیابی به اهداف و نظارت دائمی در خصوص عدم انحراف عملیات می باشد.

مدیریت پروژه برنامه ریزی، سازماندهی و کنترل پروژه ها از حیث تطبیق بودجه، زمان و پیشرفت کار در انواع مدیریت است.

مدیریت ریسک، اعمال نظم و انضباط در شناسایی، ارزیابی و کنترل این احتمال است که اهداف و فرآیندها پیامدهای منفی به همراه نداشته باشند.

مدیریت تغییر یک رویکرد ساختاری برای تغییر در کل یا بخشی از کسب و کار است. هدف از مدیریت تغییر، کمک به سازمان ها و تیم ها برای مهندس مجدد یا تحول است.

مدیریت کیفیت، نظارت، کنترل، اطمینان و بهبود، جلوگیری از عدول ازاستاندارد ها، عدم انحراف از مقررات می باشد.

مدیریت فرآیندهای نوآوری در استراتژی ها، تحقیق و توسعه یا تغییرات سازمانی بسیار سرنوشت ساز است.

مدیریت فرآیندهای طراحی نقش طراحی محصول جدید یا مهندسی معکوس را دارد.

مدیریت تسهیلات به معنای تامین امکانات و بودجه برای عملیات شرکت مانند تامین دفاتر یا سرمایه می باشد.

مدیریت دانش، شناسایی، ایجاد، انتقال، بومی سازی، توزیع و استفاده از دانش را امکان پذیر می کند. در یک اقتصاد دانش محور مدیریت دانش یک کنش مهم و حیاتی برای شرکت ها است.

انواع سبک های مدیریتی

سبک های مدیریت را می توان به سه دسته ­ی اصلی تفکیک کرد: اقتدارگرا، دموکراتیک و تفویضی.

مدیریت اقتدارگرا در بالا ترین حدکنترل و مدیریت تفویضی کمترین نظارت را برکارکنان دارد.

مدیریت اقتدارگرا کنترل­ کننده ترین سبک در انواع مدیریت است. این سبک پدرسالارانه است. مدیران اقتدارگرا هیچ کس را غیر از خود برای تصمیم گیری دارای صلاحیت ندانسته و از همه سطوح سازمان انتظار اطاعت بی چون و چرا دارند.

نوع ارتباط این نوع مدیریت یک طرفه و از بالا به پایین است. ایده ها و مشارکت های کارمندان تشویق نمی شوند یا لازم به نظر می رسند. نقش ها و وظایف به وضوح مشخص شده است و انتظار می رود کارکنان ضمن اینکه به طور مداوم مورد نظارت قرار بگیرند، این دستورالعمل ها را دنبال کنند.

در شیوه­ ی مدیریت دموکراتیک، مدیران با نظرسنجی از کارکنان، گاه به صورت مشورتی و گاه مشارکتی تصمیم می گیرند. اما مسئول تصمیم گیری نهایی خودشان هستند. ایده ها و مشارکت های کارمندان تشویق می شوند، اما مدیران علی­رغم توجه به نظر کارکنان، خود را ملزم به اجرای مو به موی این ایده ها و پیشنهادها نمی دانند. ارتباط سازمانی هم از بالا به پایین و هم از پایین به بالا برقرار می شود.

سبک مدیریت تفویضی به معنای عدم مداخله با کمترین حد نظارت مدیران در کار کارکنان است. کارکنان در این سبک از مهارت بالایی برخوردار هستند و کارشان را بی نقص و در حد تخصصی به انجام می رسانند. وجود چنین کارکنانی به مدیران این امکان را می دهد تا زمانی که نتایج مورد نظرشان به دست می آید، نظارت خود را به حداقل برسانند و مسئولیت حل مسئله و تصمیم گیری را به کارکنان واگذار کنند.